In 2019 was er enorme ophef over de vervuiling van grond met PFAS, een verzamelnaam van verschillende gifstoffen. In Nederland werd ruimschoots de norm overschreden hoeveel PFAS in de grond mag zitten. Ineens leek het erop dat heel bouwend Nederland stilgezet moest worden. Het duurde ook niet lang of de normen werden een “beetje” bijgesteld. Eind 2020 werd duidelijk dat de gezondheidskundige grenswaarde veel strenger moet zijn, omdat PFAS niet alleen in de grond zit, maar ook in water, voedsel en in de lucht. We krijgen dus PFAS binnen via verschillende bronnen; er is sprake van stapeling. Er is een traject opgestart om productie en gebruik van PFAS te verbieden en ingeschat wordt dat ergens in 2025 een Europees verbod komt.
Maatregelen gericht op verminderde inname hebben echter geen direct effect op de hoeveelheid PFAS die al gestapeld is in het lichaam. Het afbouwen van die gifstoffen gaat heel langzaam. Mensen met Parkinson kunnen bovendien veel slechter gifstoffen verwerken in hun lichaam dan de gemiddelde burger. Ze kunnen dus beter niet wachten op een verbod vanuit de overheid op PFAS, maar eigen keuzes maken. Voor hen is het extra verstandig hun lichaam te beschermen tegen stapeling van gifstoffen. Daarnaast verdient het aanbeveling dat zij de ontgiftingsfunctie van hun lichaam versterken. Ontgiften is een onderdeel van ons programma Grip op Parkinson.
Zie “Notitie: overwegingen beperking blootstelling aan PFAS” op de site van het RIVM
